Couscous is een tarweproduct dat van origine uit Noord-Afrika afkomstig is. Zowel griesmeel als volkorenmeel kan als basisingrediënt worden gebruikt voor couscous. Dit gerecht wordt in Nederland soms ook wel als koeskoes aangeduid. Waarom het ook in de Westerse keuken vrij dominant is geworden lees je hieronder. Ook lees je in dit artikel informatie over varianten die extra smaakvol of juist extra gezond zijn.
De introductie in Europa
In veel landen in het noorden van Afrika geldt couscous al eeuwenlang als nationaal gerecht. Voor veel mensen, vooral onder moslims, is het gebruikelijk dat het op vrijdagen wordt gegeten. De vrijdag is in de islamitische wereld namelijk een heilige dag; de dag waarop je naar de moskee gaat en veel tijd met familie doorbrengt. Daar hoort dan natuurlijk ook het best mogelijke eten bij, iets waarbij couscous uitstekend van pas komt.
Sinds een jaar of dertig wordt het echter ook volop in Europa gegeten. Dit valt enerzijds niet los te zien van de Berberse migranten die naar Europa verhuisden. Aan de andere kant zagen veel Europeanen vanzelfsprekend ook in dat couscous een gezond en kwalitatief goed product is waar je in de keuken vele kanten mee op kunt.
Waaruit bestaat couscous?
Couscous is een tarweproduct dat bestaat uit kleine korrels. Meestal gaat het hierbij om op grove wijze gemalen durum tarwe (griesmeel)1. Kenmerkend aan couscous zijn de kleine, ronde korreltjes waaruit het bestaat op het moment dat het gedroogd is.
Uiteraard kan couscous van verschillende soorten tarwe gemaakt worden. Als je het deel wilt laten uitmaken van een gezond dieet, dan is het verstandig om voor volkoren couscous te kiezen2. Je profiteert dan namelijk – zoals altijd bij volkoren producten – van talrijke nuttige bouwstoffen die je lichaam nodig heeft. De volkoren variant hoort dan overigens wel minstens 2,1 gram aan graanvezel te bevatten per 100 gram voeding gewicht.
Bereidingswijzen en populaire varianten
Meestal wordt couscous op een vergelijkbare manier klaargemaakt als rijst, namelijk kokend in water met een beetje olie en zout. Een betere manier is echter om het te laten stomen, bijvoorbeeld in een heuse couscouspan. Deze bereidingswijze heeft twee voordelen: de kwaliteit wordt erdoor verbeterd en je kunt meteen een aantal verse groenten meestomen. Wel kost dit meer tijd.
Een variant die sowieso meer tijd kost om te bereiden is de zogeheten parelcouscous. Van huis uit is deze variant vooral in en rond Israël populair. Het gaat hierbij om wat grotere korrels. Volgens velen loont de extra bereidingstijd zich overigens wel. Goede parelcouscous staat namelijk bekend als erg zacht en smaakvol.
Nadat de couscous gaar is wordt het vanzelfsprekend opgediend met de nodige aanvullende ingrediënten. Een typische Marokkaanse couscous beschikt bijvoorbeeld over kip en diverse groenten. Soms wordt er ook gedroogd fruit aan toegevoegd. Rundvlees en lamsvlees worden in sommige kringen gebruikt in plaats van kip. Gaan we vanuit Marokko iets naar het oosten, naar Tunesië, dan merk je dat de couscousgerechten vaak heel wat pikanter zijn. Dit komt doordat de Tunesiërs er graag de hete saus harissa bij doen.
Tenslotte wordt couscous veelvuldig gebruikt als ingrediënt of zelfs als basis voor salades. Menig salade wordt door deze toevoeging zowel lekkerder als voedzamer.
Bronnen:
1https://nl.wikipedia.org/wiki/Couscous
2https://www.voedingscentrum.nl/encyclopedie/couscous.aspx
